موضوع جریان‌سلفی‌وهابی یکی از پیچیده‌ترین موضوعات‌فکری در عرصه‌پژوهش است، که در سایه پیوند باحکومت آل‌سعود، گسترش فزاینده‌ای در جهان ازجمله شمال‌آفریقا پیدا کرد. وهابیت در الجزایر پیشینه‌ای ...
بیشتر
موضوع جریان‌سلفی‌وهابی یکی از پیچیده‌ترین موضوعات‌فکری در عرصه‌پژوهش است، که در سایه پیوند باحکومت آل‌سعود، گسترش فزاینده‌ای در جهان ازجمله شمال‌آفریقا پیدا کرد. وهابیت در الجزایر پیشینه‌ای متمایزتر نسبت به‌کشورهای‌همجوار همچون تونس و مغرب دارد و بیش از یک قرن پیش از آن‌کشورها وارد الجزایر شده‌است.جریان‌سلفی‌وهابی درالجزایر همواره و در طول‌دهه‌های‌مختلف با فراز و نشیب‌های‌مختلفی روبروست.وهابیت درالجزایر به‌دلایل‌مختلف ازجمله اقدامات عبدالحمیدبن‌بادیس، پیش از دیگر کشورهای همجوار خود، ترویج و گسترش یافت.جریان‌های‌سیاسی‌اسلام گرا پیوسته از نفوذ سیاسی–اجتماعی بالایی درجامعه‌الجزایر برخوردار بوده‌اند و عملکرد این‌جریان‌ها به‌ویژه پس از استقلال‌الجزایر(1962م)، فراز و نشیب‌های زیادی داشته-است. مهم‌ترین عامل‌ایجاد و توسعه فزاینده جریان‌وهابی‌سلفی درالجزایر را باید درحمایت‌های بی‌شمار مادی و لجستیکی عربستان‌سعودی به‌ویژه پس ازسال1973م.به‌دلیل افزایش درآمدهای‌نفتی دانست. ازسوی‌دیگر سیاست‌های‌سرکوب‌گرایانه دوره بومدین و اتخاذرویکردهای سختگیرانه وی، موجب رشدزیرزمینی آنها را فراهم آورد.پرسش‌های اصلی این‌مقاله عبارتنداز:دلایل پیدایش وهابیت در الجزایر چیست؟پیامدهای اقدامات وهابیت در الجزایر به‌ویژه در بین سال‌های1962 تا1990م. چیست؟ازیافته‌های این‌پژوهش می‌توان‌گفت حضور وهابیت در الجزایر پیامدهای متعددی در برداشته است؛ ازجمله پیدایش القاعده مغرب اسلامی به‌وسیله دروکدل. همچنین بحران1990 تا2005 الجزایر ریشه در اقدامات و بسترسازی‌های جریان‌های سلفی درالجزایر دارد. عمده فعالیت‌های‌جریان‌های‌سلفی در دوره شاذلی است؛ زیرا در دوره تقریبا طولانی‌مدت بومدین، همه فعالیت‌های‌جریان-های‌سلفی سرکوب و کنترل می‌شد.این مقاله بارویکردی‌توصیفی-تحلیلی، به‌بررسی و نقد بسترها و پیامدهای حضور وهابیت در الجزایر بین از سال1962 تا1990م، می‌پردازد.
سلفیه جریانی است که ریشه در قرون اولیه اسلامی و مذهب حنبلی دارد اما تأسیس واقعی آن توسط ابن تیمیه حرانی در قرون هفتم و هشتم هجری صورت گرفته است. این جریان اعتقاد دارد باید از نسل‌های اولیه مسلمانان تقلید ...
بیشتر
سلفیه جریانی است که ریشه در قرون اولیه اسلامی و مذهب حنبلی دارد اما تأسیس واقعی آن توسط ابن تیمیه حرانی در قرون هفتم و هشتم هجری صورت گرفته است. این جریان اعتقاد دارد باید از نسل‌های اولیه مسلمانان تقلید محض داشته باشد تا به اسلام حقیقی دست یابد. در تحقیق پیش رو آثار دو تن از اندیشمندان بزرگ سلفیه یعنی ابن تیمیه و رشید رضا در راستای هدف تبیین رابطة بین اندیشههای سلفی این دو و تمایلات عرب گرایانة آنان مورد بررسی قرار گرفت. این موضوع به ویژه از این جنبه بسیار پر اهمیت است که این روزها اظهار نظرهای نژادپرستانهای از سوی مقامات دینی کشور سعودی علیه ایرانیان صورت گرفته است. در این تحقیق این نتیجه به دست آمد که اندیشههای جریان سلفی تنها اجرای اسلام واقعی را مد نظر نداشته بلکه به نظر میرسد آنان اسلام سلف را به صورت نوعی اسلام عربی مورد توجه قرار داده و خلوص اسلام را به صورت غیرمستقیم و تا حدی به خلوص ملی یا نژادی عرب مرتبط نمودهاند. به گونهای که آنان معتقدند اسلام زمانی به انحراف رفت که در آن عجمیها دست بالا را یافتند.
